Ferðin til Helsinki var að mestu sársaukalaus. Icelandair stóðu svona næstum því við
ferjunarsamninginn en á síðustu metrunum, þegar allt virtist ætla að ganga upp, vantaði eitthvað á færibandið á Vanaa flugvellinum í Helsinki. “Míster Kríistínszon please contact service information desk”. Fyrstu viðbrögð voru bara afneitun, “Hey, Kristinsson er ógeðslega algengt nafn”. Á endanum neyddumst við þó að viðurkenna vandamálið og stauluðumst niðurlútir að þjónustuborðinu. Bakpokinn hans Óla hafði verið talinn eign einhvers Hellisheiðartjaldbúðarmussuhyskis og var því sendur rakleitt til Frankfurt í hefndarskyni. Við tókum þessu eins og hverju öðru hundsbiti og eftir langt og strangt skrifræðisferli, í boði Evrópusambandsins, hoppuðum við útí leigubíl og brunuðum út í bátinn til Eistlands. Þessi reisa hefur ekkert að gera með Nordisk Samarbejde, svo við klofuðum yfir víndauða finna og fórum beint í bátinn. Bátsferðin var tíðindalítil, meira að segja fullur finnarnir lágu afvelta í þessu annars glæsilega NordicJet fleyi, sem mynnti helst á yfirgefið diskótek þar sem fríhöfninni hafið verið lokað, í boði Evrópusambandsins.
Pylsa of Kartabbla
Þar sem við stukkum af bátnum og á meginlandið tók við röð hamingjusamlegra atburða. Leigubílstjórinn sem skutlaði okkur af höfninni var mannvinur hinn mesti og söng Íslandi og Reykjavík lofi hásterrt. “Þið börðust með okkur – saman unnum við frelsi!” Já hér erum við elskaðir. Jón Baldvin rauk víst til eftir einhvern utanríkiskokteil og viðurkenndi sjálfstæði Eistlands á undan öllum öðrum. Nú, fyrir vikið var miklu erfiðara fyrir Rússa að skjóta þessa Eistrasaltsdúllur í tætlur sem gerir okkur hrikalega vinsæla þarna. Kannski að Solla ætti að viðurkenna svona eitthvað til að koma okkur á VIP listana víðar? Hótelið okkar var líka æði. Við höfðum völvuna sísannsöglu hvar væri gott að gista og í hennar nafni var bókuð gisting á Hótel Schnelli. Google veit. Eftir lágmarksbónun ( gæta þurfti jafnræðis í ferðaskít og Óli var með ekkert ) var lagt í að skoða Tallinn.
Við fyrstu sýn virtist Talinn vera eins og yfirgefið safn. Fjörgömul steypa útum og allt og torfur gamalla Svía og Bandaríkjamanna mynda kofanna frá ótal útsýnispöllum. Hvar voru fullu Finnarnir sem höfðu hitað svona svakalega upp í bátnum? Glorsoltnir og alveg peningalausir ráfuðu við um miðaldaleg skuggasund. “Hvar fær maður EEK?”, “Er þetta svona brjálæðislega friðað að EEK-vélar (hraðbankar) eru óvelkomnar. Er götumyndin þá neyslubremsa á jafn velelskaðar frelsishetjur á borð við okkur?” Ræður kannski eitthvað Eistneskt Ólafs F. ígildi hér ríkjum? Nei auðvitað ekki. Við höfðum bara á óskiljanlegan hátt farið á mis við allt og það oft. Auðvitað var miðaldaþemuð neysluparadís sem tók okkar ferðamanna-EEK-um opnum örmum. Skyndilega var eins allar fljóðgáttir brystu og allstaðar voru Hansaþemaðir veitingastaðir og raðir kortasoltina EEK-véla. Við áttum í mestu vandræðum með allt þetta skyndilega áreiti enda taugakerfið aðframkomið af sykur- og svefnleysi. “Hvað kostar eiginlega eitt svona EEK?” Eftir árangurslausa umhugsun fylltumst við æðruleysi, tókum út einhver EEK og skelltum okkur í eistneska pylsuveislu. Einum Elvisskammti af pylsum og bjór síðar svifum við í sæluvímu út af miðaldagleðireitnum. Þreyttir en sælir tókum við smá stikkprufu af menningunni hér í Tallinn sem fær áreynslulaust ISO 9007 tjúttvottorð. Eitt stendur þó uppúr, það eru TVEIR Depeche Mode barir hér. TVEIR! Tveir semsagt þrælmerktir með lógóm þessara ágætu tregapoppara og spila BARA Depeche Mode. Kommon, er samkeppni á Depeche Mode markaðum? Eftir sálarfylli af þunglyndisballöðum fórum við í háttinn á Hótel Go Schelli og liðum snarlega inn í draumalandið þar sem við skáluðum við Jón Baldvin og viðurkenndum Sovíetríkin aftur.
Við sólarupprás risum við hressir eins og í kynningarmyndbandi ungliðahreyfingar skáta. Við skelltum okkur í morgunmat á Go Schnelli og hámuðum í okkur morgunkartöflur í sérkennilegu mötuneyti Schellimanna. Go Schnelli vill klárlega gera öllum til geðs svo matsalurinn er fjórskiptur í hönnun og aðbúnaði – rússneskur hluti, litríkur póstkortabetrekkaður hluti, baðherbergi og kúbanskur kaffihúsahluti. Til að örva meltinguna drunar svo brassbandstónlist þar sem einhver lúðrasveit spilar bítlalög í hermarsabúningi.
Hótel Go Schelli í bakgrunni.
Í dag átti að skipulegga. Við þurfum til Riga svo farið var beina leið í Internetsjoppu sem dobblaði sem Rammagerð þeirra Tallinnbúa, lopapeysur og internet. Við ferðaplönin rakst Óli á skelfilega ferðadóma á Riga. Ótal gestkomandi höfðu séð tilefni til að skilja eftir viðvaranir á virðulegum vefsíðum á borð við Tripadvisor og Tripreport um hverskonar vítishola Riga þykir vera. Þetta er víst svona Bogota Austur Evrópu og til að krydda þennan mannauðsruslahaug sækja glötuðustu fyllibyttur vestursins, tannlausir Tjallaskrattar, þangað í stórum stíl. Borgin skartar vist fyrst og fremst lausgirtum súludansmeyjum og þrælasalavinum þeirra. Kvikmyndaáhugamenn vita svona væntanlega að sænska hyperrealíska gettómyndin “Lila 4ever” gerist í úthverfi Riga. Hvernig er þá miðbærinn? Herre Jummola! Við erum sko alls ekki hórdómsþennkjandi Bretar í sjálfstortímingargír. Ó nei! Við erum hér í mannfræðiferð að skoða þjóðarsálir, við bókuðum því bara gistingu í klaustri.
Restin af deginum fór í borgavapp. Að kvöldi snæddum við villisvín og bjarnarpulsu í miðaldaþemuðum Hansa-restaurant. Svo bara í háttinn enda nauðsynlegt að vera með taugakerfið í tipp topp standi fyrir morgundaginn. Í draumaheimum björguðum við ótal afvegaleiddum stúlkum með fulltingi Allah, Já Hann er Mikill!