Kvenfrelsi
Ferðalagið frá Hue til Bangkok er sennilega einhver svakalegasta skipulagssnilld sem við ferðafélagarnir höfum komið að án þess að farið verði út í mikla samanburðarfræði hér. Við tókum nokkra klukkutíma stopp í Saigon, viljandi, og skelltum okkur í bæinn í alsherjarspókun. Borgin var auðvitað sáralítið breytt frá því síðast en Saigon kannski eins og ítalski landinn Grappa, vond en þolanleg í mjög litlum skömmtum. Við vorum líka orðnir meiri fagmenn í dong-harkinu og prúttuðum miskunarlaust með stálgrímu hins forherta nýlenduherra við leigubílaharkarana. Já þetta gekk allt einhvern veginn betur hér í annarri lotu. Við skelltum okkur svo á stríðsglæpaminjasafn og veltum okkur aðeins uppúr hvað helvítis krummlan var (og er ?) mikill viðbjóður í pepsídrifnum yfirgangi sínum. Safnið var þó í klikkaðri kantinum og fyrir utan ótal splattermyndir sem prýddu veggina mátti t.d. sjá afmynduð fóstur í formalíni og annan hrylling sem af varð þegar krummlan fór offari í VG andúð og náttúruníðingskap og reyndi að eyða frumskóginum og innfæddum með ofureitrinu agent orange. Já, maður eitrar sér hvorki vini eða virðingu. Safnið skóf ekkert af skítverkum krummlunnar og eftir herligheitin var farið á bar og tekin róandi malaríulyf til að slá á krummluhatrið og forða því að við myndum hoppa uppí næstu vél til Kabúl, vefja viskustykki um hausinn og hjálpa múslimskum trúbræðrum okkar við krummluútkast.
Luftkrummla skildi þetta apparat eftir í Saigon
Tól og tæki úr fangabúðum Namana vöktu fögnuð
Eftir að hafa náð áttum var það eitt eftir að yfirgefa Vietnam. Við vorum hálf þöglir og niðurlútir í leigaranum út á völl og borguðum sennilega dollah of mikið fyrir bílinn þar sem þetta var örugglega síðasta dong-prútt-fárið í bili og við höfðum ekki geð í okkur að vera með leiðindi við namagreyið sem var að reyna að flá sér dong. Skælbrosandi landamæranami bjúrókrataði okkur svo útúr þessu frábæra landi og við kjöguðum þeygjandi út úr gemmér-dong gargandi mergðinni inn í lyftutónlistarvæddan dos mille sjete stereotýpískan stál og merkjavöru flugvöllinn í Saigon. Hvað vorum við eiginlega að gera ? Af hverju í andskotanum vorum við á leiðinni héðan burt og af hverju vorum við ekki á leiðinni aftur til Kambó þar sem allir eru vinir og VG útlægir? En það er jú kannski ómæld sjálfselska að boða ekki fagnaðarerindi Asíu og láta ekki samfanga okkar á Eldfjallaeyjunni vita af paradís. Hvort við snúum aftur í það Títanikkslys mun hvort sem er ráðast á flugvellinum í Bangkok svo við þangað.
Súvarnabúmi flugvöllurinn í Bangkok er æði. Við höfum reyndar nefnt það áður en það verður bara ekki undirstrikað nógu mikið. Á Súvarnabúmi fer heilabúið í yndislegt jafnvægi og serótóninflæðið sem verður við þessa flugvallafullkomnum setur venjulega ferðamenn í efórískt ástand sem sjálfsagt er ávanabindandi enda vill maður helst ekki fara. Í samanburði við Súvarnabúmi eru aðrir flugvellir eins og tannlæknastofur – ósmekklegir biðsalir með lélegri afþreyingu og í raun bara daprir staðir þar sem maður bíður eftir komandi sársaukafullri lífsreynslu. Baldi lýsti því hátíðlega yfir þar sem stóðum á rútupallinum fyrir framan þetta flugvallamekka að hann ætlaði að skýra frumburð sinn í höfðið á þessari merkustu ferðastofnun í heimi. Súvarnabúmi Baldvin-son/dóttir. Í flugvallarfullkomnunarvímu svifum við um borð í himinbláa lúxusrútu og brunuðum með þeim fararmáta sem spámanninum er mest þóknanlegur í átt að Pataya, strandbæ eina hundrað kílómetra sunnan við höfuðborgina þar sem strandtjúttið ræður ríkjum. Já, það yrði gott að komast í smá neysluparadís fjarri öllu mussuhyski og frægu grjóti svona til að melta fengna reynslu.
Eftir óaðfinnanlega skipulagað og útfærða ferð varð klúður. Við stóðum á yfirgefinni rútustöð í hálfgerðu úthverfi Pattaya, ansi langt frá þar sem við vildum vera. Það var þó ekkert annað en að labba af stað í áttina að gríðarlegu ljósasjói sem við sáum í fjarska. Þetta reyndist ansi mikil þolraun og engir leigubílar voru sjáanlegir. Það voru að vísu einhverjir gripaflutningabíla sem flautuðu á okkur reglulega og við hittum einhverja harkara en allir vildu þeir flá okkur um upphæðir sem fóru langleiðina uppí að taka leigubíl aftur til Bangkok svo áfram óðum við með okkar 20 kg á bakinu, booztlausir og þreyttari en Abbaæðið. Að lokum sáum í við í ströndina og ákváðum að nú væri kominn tími til að spyrja véfréttina ráða og slá á óhamingjuna sem smá booztstoppi. Á galtómum hótelbar með Tigah í hönd óð upp að okkur dauðdrukkinn miðaldra þjóðverji og tók óumbeðinn til óspilltra málanna að “hjálpa” okkur. Húninn var fljótlega búinn að virkja hálft hótelstaffið í leit að hótelinu okkar og rembdist þess á milli gegnum vínmóðuna að reyna að fikta í einhverri rafrænni símaskrá sem auðvitað var á tælensku og álíka skiljanleg okkur og rósettusteinninn. Tigah-inn sló þó á böggstöðvarnar og eftir svona hálftíma af óskiljanlegri framvindu hafði fulli húninn reddað okkur fari í gripaflutningabíl sem þekkti hótelið okkar og allt gekk upp að lokum. Við tókum 2 mínútur á hótelherberginu í væl og sjálfsvorkun og svo beint út að skoða pleisið. Lítill tími eftir hér í asíu og hann þarf því að nota.
Pattayskur leigubíll, sem flestir þekkja sem pickup truck
Snookah og Tigah var tekinn á Toom the Vampire. 4 stjörnur.
Pattaya er ansi spes staður og ólíklegt að nokkurstaðar á byggðu bóli þrífist siðferðislegt skjól fyrir jafn yfirgegnilegt mansalshlaðborð. Fyrir utan eina verslunamiðstöð og nokkra veitingastaði er þetta ekkert, og gjörsamlega ekkert, annað en hórerí og rugl. Það virðist sem svo að allar, og þá meinum við gjörsamlega allar, konur á svæðinu séu til sölu og í bullandi markaðsstarfsemi við að kynna heiminum þá staðreynd. Kynjahlutföllin á svæðinu eru svona einn á móti tíu fegurra kyninu í vil og enginn virðist hafa fengið aðra hugmynd en að opna brennsabás og fylla hann af mansölum sem garga “eeeellllóóóó” í sífellu að hverjum þeim hvíta karlmann sem kemur inn á radar. Óli sem bjó tæp fjögur ár í Amsterdam fullyrðir að rauða hverfið þar í borg sé á siðferðislegum háhesti á við Vatikanið í samanburði við hórdómsrotþrónna Pattaya. Og hvað er að óskaplega ekónómíska afl sem keyrir áfram þessa vel smurðu saurlífsvél? Skandinvískir ferðamenn!! Jessör, það eru frændur okkar Norðmenn og fyrrum herraþjóðin Danir sem koma með krónurnar sínar og skipta á þeim og tælensku holdi og brennivíni. Út um allt hanga fánar norðurlandanna og meira að segja barþjónahórurnar kunna nokkra velvalda skandinavíska dónafrasa. “Skal vi knulla?, bolle bolle ! etc hljómaði í hvarvetna þar sem við settumst í leit að deyfingu og á öllum börum sátu klunnalegir síð-miðaldra hálfsköllóttir frændur okkar búnir að negra sig þannig að þeir litu út fyrir að vera freknóttir indjánar, umvafðir hórum og drukknir eins og togaraáhöfn á kvöldið fyrir sjómannadaginn. Jæja Sóley. Þarna höfum við sem sagt afleiðingar sænsku leiðarinnar. Allt í gúddí á heimavelli og hausinn hamingjusamlega á kafi í sandinum meðan perrarnir fara bara og í krafti norrænnar velmegunnar perrast eins og viagra-kók-og-kokeill-blandan leyfir þeim meðan þeir byggja upp “nordisk samarbeite sódómur” í þriðja heiminum. Svo fara þeir súkkulaðibrúnir heim í norræna velferðaþjóðfélagið, kaupa tóbblerón handa barnabörnunum í fríhöfninni og þykjast hafa verið að skoða söfn í Tælandi frekar að segja sannleikan um þau ógrynni af erfðaefni sem þeir skildu eftir í fátæklingunum í asíu. Nei, þessháttar realismi væri illa liðinn hjá siðuðum skandínövum og betra að allir taki bara þátt í lífslygaleikritinu og kúki frekar í bakgarðinn hjá einhverju öðrum meðan heimamenn horfa í hina áttina. Fokk, þetta er litu betra en Krummlan gerir með sínum ógeðslega miðstéttakrakkaterrorisma og UNESCO.
Rómverjabréf (6:23)
Við hlömmuðum okkur á rammnorskan bar sem var með tilboð á malaríulyfjum, sæmilegt poolborð og lágan vændisstuðul. Áður en langt um leið voru við búnir að kynnast eldhressum norskum stuðbolta og Laoísku 18 ára kærustunni hans. Eyvindur var toppmaður í flesta staði og að mörgu leiti áhugaverðari en meðal heimilisfaðirinn í breiðholtinu. Hann hafði gengið í frönsku útlendingahersveitina um tvítugt og verið þar í tíu ár við allskonar hernaðarbrölt. Svo hafði hann verið í norska hernum í nokkur ár og að lokum í þeim sænska í önnur 10. Fyrir tveim árum hafði okkar maður svo orðið fyrir þeirri ógæfu að verða ástfanginn af stúlku á Madagaskar þar sem hann var eitthvað að bralla og fyrir visaklúður endaði hann í fangelsi þar. Það er víst ekkert grín og Eyvindur var enn hálf traumatíseraður eftir lífsreynslunna en hann sat þar inni í rúmt hálft ár eða þangað til hann komst yfir nógan pening til að múta sig út og smygla sér útúr landi. Síðan þessi ömurlega lífsreynsla hafði dunið yfir hafði Eyvindur farið á pensjón hjá bæði norska og sænska hernum og flutt til Tælands. Þar hafði hann fyllst norrænu stolti (enda það ekki erfitt hér í þessu Jönkjöping austursins) og misst sig dálítið í húðflúrum og líkamskrauti. Svo hafði hann kynnst þessari ljómandi fínu stelpu sem hann gaf 2000 böt (8000kr) hálfsmánaðarlega í “vasapening” og ástin blómstraði sem aldrei fyrr. Okkar maður játaði þó þegar hann var búinn með skoskan sjálfsmorðsskammt af tælensku viskí að hann treysti nú ekki beibinu sínu neitt verulega og að einhverju leiti stæði þetta ástarsamband á brauðfótum. Já það er erfitt að vera fimmtug morðmaskína ástfanginn upp yfir haus í austrænni Sódómu og pissfullur af billegu innlendu viskíi. Eyvindur var þó stórskemmtilegur með víni og mikill íslandsvinur en þangað hafði hann komið 1990-og eitthvað og bar landi og þjóð mjög vel söguna.
Norski hermaðurinn og hans spúsa
“Helvítis skrælingar” gargaði hann reglulega þegar fjölþjóðamenning barst í tal og hló eins og Skeletor í He-man þáttunum þegar sú Laóíska reyndi að fá hann til að stilla drykkjuna. Við áttum þó mjög vel skap saman og þótt okkar maður hefði helst minnt á tattúeraða útgáfu af teiknimyndapersónunni Johnny Bravo þá var hann alls ekkert fífl og merkilega fróður um norræna goðafræði og aðra þjóðrembuþekkingu. Að lokum vorum við orðnir einu gestirnir á barnum og klukkan orðin ansi margt svo við kvöddum Eyvind og frú og röltum af stað heim. Það klikkað þó eitthvað enda við búnir að brynja okkur rækilega gegn malaríuvánni þetta kvöldið. Skyndilega stóðum við fyrir framan einskona neonhlið og framundan var óskapleg partíbreiðgata þar sem allt var gjörsamlega vitlaust af neonböðuðu pattayastuði. Við urðum gjörsamlega kjaftstopp og féllust hendur. Framundan voru risavaxin tryllingsleg hór-neon-tjútt-göng sem létu gleðigötur Bangkok líta út eins og Fischersund. Við litum hvor á annan og gengum svo þeigjandi inn á næsta bar og pöntuðum long island ice tea. Yfir drykknum ræddum við hvernig skyldi bregðast við þessu fyrirbæri. Við vorum sammála að þetta væri klárlega eitthvað sem við yrðum að skoða enda hlyti þetta að nafli perraskaparins á þessari plánetu okkar. Walking street í Pattaya er klárlega kínamúr og píramítar norræns pervertisma. Það er hreinlega ekki hægt að gera meira eða ganga lengra að okkar mati. Að skoða Walking Street reyndist hin besta skemmtun enda vildu allir ólmir vera vinir okkar, drekka með okkur og dáðs af hvað við værum frábærir og hvernig kynþokkinn bókstaflega læki af okkur. Það er jú aldrei leiðinlegt að vera miðpunktur athyglinnar en við vorum eiginlega þegar komnir með gult spjald frá Bakkus eftir kjaftatörnina með Eyvindi svo eftir svona klukkutíma gáfust við upp á öllum gullharmralátunum og fórum og fengum okkur að borða einhvern mjög dularfullan götumat og svo heim á hótel að sofa. Klukkan var farin að ganga fimm þegar við liðum inn í draumalandið þar sem við skáluðum í Tigah bia fyrir norðurlandaráði meðan Sóley Tómasdóttir snérist um súlu íkædd skautbúningi söng snoop-slagarann Where da hoes at okkur til heiðurs.
Dagurinn eftir var nokkuð þungbær. En við ólíkt Landsbankanum borgum okkar gleðiskuldir svo við tókum bara sólbaðsdag á hótelinu og bökuðum burt Bakkusskuldina. Seinni partinn fór að þykkna upp og við ákváðum að skella okkur út
að skoða borgina betur enda ekki mikill tími til stefnu. Þegar við vorum búnir að taka okkur til og um það bil að leggja upp í landkönnunarleiðangurinn skall á mikið monsún og við urðum innlyksa á frekar döprum bar. Nú, það var ekkert annað að gera en að panta Tigah og sita af sér monsúnið. En þá droppaði bomban. “No Tigah today because of Buddah”. Que ?¨! Jú, það var einhver helgidagur í gangi svo bannað að drekka. Í dag átti að hugsa um Búdda og ekkert Tigah sull til að trufla einbeitinguna. En stoppaði hórvélin ? Ónei, það er sko í góðu lagi að mannsala úr sér lifrina svo framarlega sem allir væru bara bláedrú. Okkur tókst þó að véla út Tigahinn sem var eins gott því þarna sátum við meðan tveggja tíma skýfall gekk yfir. Þetta var þó ekki dauður tími þar sem við spiluðum tic tac toe við barstelpurnar og Óli keypti sér meira að segja glæsilegt úr á spottprís af Tælenskum braskara. En stuðið var alveg horfið svo síðasta kvöldið var tekið samkvæmt forskrift innfæddra. Kannski var þetta forsjónan að vera skynsöm fyrir okkur enda mikið ferðalag framundan og mikilvægar ákvarðanatökur varðandi framtíðarbúsetu á næsta leiti. Já leiðir spámannsins eru ófyrirsjáanlegar og hann er vissulega mikill.
![Reblog this post [with Zemanta]](http://img.zemanta.com/reblog_e.png?x-id=4afebe5d-3293-401c-9e28-a6f63d35d6f5)
Dagurinn eftir var nokkuð þungbær. En við ólíkt Landsbankanum borgum okkar gleðiskuldir svo við tókum bara sólbaðsdag á hótelinu og bökuðum burt Bakkusskuldina. Seinni partinn fór að þykkna upp og við ákváðum að skella okkur út
að skoða borgina betur enda ekki mikill tími til stefnu. Þegar við vorum búnir að taka okkur til og um það bil að leggja upp í landkönnunarleiðangurinn skall á mikið monsún og við urðum innlyksa á frekar döprum bar. Nú, það var ekkert annað að gera en að panta Tigah og sita af sér monsúnið. En þá droppaði bomban. “No Tigah today because of Buddah”. Que ?¨! Jú, það var einhver helgidagur í gangi svo bannað að drekka. Í dag átti að hugsa um Búdda og ekkert Tigah sull til að trufla einbeitinguna. En stoppaði hórvélin ? Ónei, það er sko í góðu lagi að mannsala úr sér lifrina svo framarlega sem allir væru bara bláedrú. Okkur tókst þó að véla út Tigahinn sem var eins gott því þarna sátum við meðan tveggja tíma skýfall gekk yfir. Þetta var þó ekki dauður tími þar sem við spiluðum tic tac toe við barstelpurnar og Óli keypti sér meira að segja glæsilegt úr á spottprís af Tælenskum braskara. En stuðið var alveg horfið svo síðasta kvöldið var tekið samkvæmt forskrift innfæddra. Kannski var þetta forsjónan að vera skynsöm fyrir okkur enda mikið ferðalag framundan og mikilvægar ákvarðanatökur varðandi framtíðarbúsetu á næsta leiti. Já leiðir spámannsins eru ófyrirsjáanlegar og hann er vissulega mikill.
No Tigah because Buddah!
Við fundum okkur því bara dos mille sjete sjávarréttastað og átum eins og Aron Pálmi í fermingarveislu. Úttroðnir vögguðum við aðeins um borgina og tókst reyndar að finna okkur brennsabás fyrir einn night cap en Búdda var klárlega búinn að hafa Bakkus undir hér svo við í háttinn til að vera tipp topp fyrir morgundaginn sem jafnframt yrði úrslitadagurinn í þessari asiuferð okkar. Síðasti dagurinn í asíu reyndist frekar átakanlegur. Buddah var enn við sama heygarðshornið svo öll taugakerfi á svæðinu voru skræl-þurr og þá var fátt um skemmtun eftir á þessum frekar einsleita stað. Við skelltum okkur þó í skotbakka og plöffuðum aðeins úr gömlum Colt 45 kalíbera skammbyssum. Baldi vann skotkeppnina og fékk að halda skotskífunni sem sönnunargagni fyrir rambóefnilegheitum sínum.
Blammo bustar cap
Eftir byssóinn var ekkert annað að gera en að finna rottu og bruna til Bangkok þar sem við áttum stefnumót við júmbóþotu. Við vorum frekar þögglir á leiðinni og áður en við vissum af stóðum við fyrir framan gler-rennihurðirnar á flugvalla sjangrílainu Súvarnabúmi. Þvílík skelfing. Fara frá vinum okkar beint í rakan faðminn á íslenskum kreppuraunveruleika þar sem neysludjönkuð þjóð nötrar af reiði yfir að hafa verið svipt sínum pepsí-og-levis hversdagsleika. Kannski bara best að henda miðunum og fara aftur til Kambó. Ójá, kambó þar sem vinstri grænir eru bannaðir og allir eru vinir okkar. Það var þó eins og að við værum á sjálfstýringu enda duglega skilyrtir eins og skinnerrottur í svona flugvallaumhverfi. Skyndilega vorum við búnir að tékka okkur inn og sátum þungbrúna í biðstofunni. Fokk. Já, fokking helvítis fokking klúður. Þegar sönglandi vinalega röddin í hátalarakerfinu ítrekaði að það væri síðasti sjens að klifra um borði í júmbóþotuna til köben risum við upp eins og dæmdir menn á leið í gálgan og gengum niðurlútir inn í kösina af sólbrúnum stórgerðum klaufalegum skandinövum sem söngluðu eins og prósakksósaður kór um hvað yrði gott að koma heim. Við viljum ekki heim, hell nó, við ætlum bara að stoppa stutt á basalteyjunni, ná í fullt af dollah og svo snúum VIÐ aftur heim. Heim til kambó !!!
163 Responses to Drought-in Tigah, Norwegian dragon